عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد