پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
اَلسَّلام ای سایهات خورشید ربّ العالمین
آسمانِ عزّ و تمکین، آفتاب داد و دین
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم