عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم