گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند