غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
آن‌که در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
این جاده که بی‌عبور باقی مانده
راهی‌ست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
