آنانکه به خُلق و خوی اسماعیلاند
در حادثه، آبروی اسماعیلاند
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
ای كاش سحر آينۀ جانم بود
جان عرصۀ تركتاز جانانم بود
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
از خیل دلاوران گسستن نتوان
با روح خدا عهد شکستن نتوان
شب تا سحر از عشق خدا میسوزی
ای شمع! چقدر بیصدا میسوزی
در راه خدا تن به خطر باید داد
در مقدم انقلاب سر باید داد
باز کن چشمان از اندوه مالامال را
چار داغ تازه داری، چارفصل سال را
گفتم که: دلت؟ گفت: لبالب ز امید
گفتم: سخنت؟ گفت: شعار توحید
شد وقت آنكه از تپش افتند كائنات
خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزهزاران نگرفت
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
شوریده سری که شرح ایمان میکرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان میکرد
گشود جانب دریا، نگاهِ شعلهورش را
همان نگاه که میسوخت از درون، جگرش را
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید
حال و هوای کوچه، غمآلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان
ماه هر شب تا سحر محو تماشای علیست
تازه در این خانه زهرا ماه شبهای علیست
آب و جارو میکنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را
روشنتر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستارههاست مگر آستان تو؟
جز آرزوی وصل تو یکدم نمیکنم
یکدم ز سینه، مهر تو را کم نمیکنم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
در دل نگذار این همه داغ علنی را
پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را
هلا روز و شب فانی چشم تو
دلم شد چراغانی چشم تو