زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
کربلا
شهر قصه‌های دور نیست
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
هر نسیمی خسته از کویت خبر می‌آورد
چشم تر می‌آورد، خونِ جگر می‌آورد
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لاله‌ها دیده ولیکن همه پرپر دیده
نمی‌جنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
نشاط انگیز نامت می‌نوازد روح عطشان را
تو مثل چشمه‌ای! نوشیده و جوشیده انسان را
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
چرا و چرا و چرا می‌کشند؟
«به جرم صدا» بی‌صدا می‌کشند
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
