جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
حق میشود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی