پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است