چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
