بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیتگویی برایت آیه نازل شد
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
آوردهام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست