چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
بازآمده‌ای به خویشتن می‌طلبم
سیرآمده‌ای ز ملک تن می‌طلبم
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
هشدار! گمان بی‌نیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهره‌سازی نکنیم
مردان غیور قصّه‌ها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
تا داشته‌ام فقط تو را داشته‌ام
با نام تو قد و قامت افراشته‌ام
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
