ای نبی‌طلعت، ای علی‌مرآت
وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات
سحر که چلچله‌ها بال شوق وا کردند
سفر به دشت دل‌انگیز لاله‌ها کردند
هر دل که سوز عشق تکانش نمی‌دهد
حق در حریم قرب، مکانش نمی‌دهد
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی
قرار دل بی‌قرارش تو باشی
عشق، سر در قدمِ ماست اگر بگذارند
عاشقان را سر سوداست اگر بگذارند
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت
به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت
الا که مقدم تو مژدۀ سعادت داشت
به خاک‌بوسی راهت فرشته عادت داشت
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
آمدی در جمع ما، ویرانه بوی گل گرفت
آمدی بام و در این خانه بوی گل گرفت
امشب که با تو انس به ویران گرفته‌ام
ویرانه را به جای گلستان گرفته‌ام
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
همیشه تا که بُوَد بر لب مَلَک تهلیل
هماره تا که بشر راست ذکر ربّ جلیل
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
ای که شجاعت آورَد چهره به خاک پای تو
بسته به خانه تا به کی؟ دست گره‌گشای تو
بیمارت ای علی‌جان، جز نیمه‌جان ندارد
میلی به زنده ماندن، در این جهان ندارد
مسافرم من و گم کرده کوکب اقبال
نه شوق بدرقه دارم، نه شور استقبال
هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمان‌ها وا کرد
مرگ من بود دمی کز تو جدایم کردند
در همان گوشۀ گودال فدایم کردند
ای همه خلق جهان، شاهد یکتایی تو
دل ما، بیتِ الهی ز دل‌آرایی تو
الا که نور و صفا آفتاب از تو گرفت
ستاره سرعت سِیْر و شتاب از تو گرفت
