خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
امشب شهادت‌نامۀ عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی
قرار دل بی‌قرارش تو باشی
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت
به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
امشب که با تو انس به ویران گرفته‌ام
ویرانه را به جای گلستان گرفته‌ام
چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
همیشه تا که بُوَد بر لب مَلَک تهلیل
هماره تا که بشر راست ذکر ربّ جلیل
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
ای که شجاعت آورَد چهره به خاک پای تو
بسته به خانه تا به کی؟ دست گره‌گشای تو
بیمارت ای علی‌جان، جز نیمه‌جان ندارد
میلی به زنده ماندن، در این جهان ندارد
بی‌تو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم...
مرگ من بود دمی کز تو جدایم کردند
در همان گوشۀ گودال فدایم کردند
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
سر به دریای غم‌ها فرو می‌کنم
گوهر خویش را جستجو می‌کنم
ای همه خلق جهان، شاهد یکتایی تو
دل ما، بیتِ الهی ز دل‌آرایی تو
