با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
