حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست