با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
میگوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
در سایۀ این حجاب نوری ازلیست
هر چند زن است اما آواش جلیست
باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراطالمستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
ای دانش و کمال و فضیلت سه بندهات
دشمن گشادهرو، ز گلستان خندهات
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینهای دیگر
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی