دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دل‌ربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
از حریم کعبه آهنگ سفر داریم ما
مقصدی بالاتر از این در نظر داریم ما
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعه‌ای از کربلا
ای از شعاع نور تو تابنده آفتاب
باشد ز روی ماه تو شرمنده آفتاب
ای خوشه‌ای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
میان حجره چنان ناله از جفا می‌زد
که سوز ناله‌اش آتش به ماسوا می‌زد
بهار آمد و عطری به هر دیار زدند
به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند
آفتابی کز تجلی بی‌قرینش یافتم
در فلک می‌جُستم اما در زمینش یافتم
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست
امشب حرم خدا حرم شد
از مقدم یار محترم شد
از خیمه‌ها که رفتی و دیدی مرا به خواب
داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده‌ای
دختری ماند مثل گل ز حسین
چهره‌اش داغ باغ نسرین بود
رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی
این گلِ تر ز چه باغی‌ست که لب خشکیده‌ست؟
نو شکفته‌ست و به هر غنچه لبش خندیده‌ست
ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام
وی تو را پیش از ولادت، داده پیغمبر سلام
ای ماه آسمانی ماه خدا حسن!
خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن!
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
سلام ما به تو، ای هاجر چهار ذبیح
درود ما به تو، ای مریم چهار مسیح...
ای شمع سینه‌سوختۀ انجمن، علی
تقدیر توست سوختن و ساختن، علی
بریز آب روان اسما، ولی آهسته آهسته
به جسم اطهر زهرا، ولی آهسته آهسته...
آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام
