نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده، مقبول خاطرت باشم
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
پر طاووس فتاده‌ست به دست مگسان
کو سلیمان که نگین گیرد از این هیچ‌کسان؟
زمين را می‌کشند از زير پامان مثل بم يک روز
نمی‌بينيم در آيينه خود را صبحدم يک روز
به بام بر شده‌ام از سپیدۀ تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریدۀ تو بگویم
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور
بهار، سفرۀ سبزی‌ست از سیادت تو
شب تولّد هستی‌ست یا ولادت تو؟
جاری‌ست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
از خاک می‌روم که از آیینه‌ها شوم
ها می‌روم از این منِ خاکی جدا شوم
اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر می‌آید
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
دنیا شنید آه نیستانی تو را
بر نیزه دید آینه‌گردانی تو را
