هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد