به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربهدریها پناهگاه ندارم
این اشکها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
وقتی تو نیستی، نه هستهای ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرفهایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
طلوع میکند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
مولای ما نمونۀ دیگر نداشتهست
اعجاز خلقت است و برابر نداشتهست
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بیکرانه کشتیها
در ارتفاع ابر تماشاییست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
این روزها که میگذرد، هر روز
احساس میکنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه میرود؟
دریای درد کیست که در چاه میرود؟
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
سراپا اگر زرد و پژمردهایم
ولی دل به پاییز نسپردهایم
همسایه، سایهات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یکدم سپر شوند برای برادرش
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
نگاه کودکیات دیده بود قافله را
تمام دلهرهها را، تمام فاصله را
چشمها پرسش بیپاسخ حیرانیها
دستها تشنهٔ تقسیم فراوانیها
جمعهها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست