می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
کنار پیکر خود التهاب را حس کرد
حضور شعله‌ورِ آفتاب را حس کرد
دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
خوشا آن‌کس که امشب در کنار کعبه جا دارد
به سر شور و به دل نور و به لب ذکر خدا دارد
ای چشم علم خاک قدوم زُراره‌ات
جان وجود در گرو یک اشاره‌ات
دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید
مسیرش پیچ در پیچ است و با تأخیر می‌آید
سامرا امشب ز شب‌های دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
ای از غم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همۀ عمر ستم دیده هماره
یادم آمد شب بی‌چتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
عرض حاجت با تو دارم یا امام عسکری
ای خدایت داده بر خلق دو عالم برتری
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید
نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
گفتم به دیده: امشب اگر یار بگذرد
راهش به گریه سد کن و، مگذار بگذرد
سوخت آن‌سان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند
ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می‌شود از دست کمان
با خودم فکر می‌کنم اصلاً چرا باید
رباب، با آب، هم‌قافیه باشد؟
