تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست