ای آینهدار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو میپنداشت
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندیست نیارمیده، امّا برپاست