بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه می‌کردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
ما خیل بندگانیم، ما را تو می‌شناسی
هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی این‌گونه شیدایی نکرده‌ست
شبیه من شکیبایی نکرده‌ست
جهان در حسرت آیینه مانده‌ست
گرفتار غمی دیرینه مانده‌ست
کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
آيينه‌ای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
بر عفو بی‌حسابت این نکته‌ام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
بیا با اشک‌های ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
صفای اشک به دل‌های بی‌شرر ندهند
به شمع تا نکشد شعله، چشم تر ندهند
شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو
گر زنده دلی مرام تکریم بگیر
ور مرده دلی مجلس ترحیم بگیر
