صبح فراقِ ما، شده از شام، تارتر
دل داغدار و، سینه از او داغدارتر
بیا که باغ پر از عطر دلربایی توست
نسیم، چشم به راه گره‌گشایی توست
صبح بیتو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بیتو حتّی مهربانی حالتی از کینه دارد
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
خوش باد نوایی که تواَش نغمه‌زن آیی!
صد سینه صدف داری اگر در سخن آیی!
تو یوسفی تو که لبریز بوی پیرهنی
تو یوسفی تو که یاایّها‌العزیز منی
ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را
نی‌های خشک‌نای صحرای نینوا را
ای عاشق شب نورد، پیدایم کن
ای مرد همیشه مرد، پیدایم کن
این جاده که بی‌عبور باقی مانده
راهی‌ست که سمت نور باقی مانده
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
یکی بیاید این نخل را تکان بدهد
به ما که مردۀ جهلِ خودیم، جان بدهد
از باغ، گل و گلاب را می‌بردند
گل‌های نخورده آب را می‌بردند
دارم از دنیا دلی اندوهگین
نقشی از اندوه دارم بر جبین
در خون نشسته دیدۀ چشم‌انتظارها
خالی‌ست جاده از تب و تاب سوارها
حسّی غریب می‌کشدم در هوای تو
ای آرزوی گم‌شده، جانم فدای تو
بغض‌ها راه نفس‌های مرا سد شده‌اند
لحظه‌ها بیتو پریشانی ممتد شده‌اند
ظهر عاشورا زمان دست از جان شستنت
آب‌ها دیگر نیاوردند تاب دیدنت
من در همین شروع غزل، مات مانده‌ام
حیران سرگذشت نفس‌هات مانده‌ام
دوباره پیرهن از اشک و آه می‌پوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه می‌پوشم
با گوشۀ شالت پر پروانه‌ها را جمع کردی
گرد و غبار کاشی صحن و سرا را جمع کردی
این لحظه‌ها قیامت عظمای چیستند؟
چون آیه‌های واقعه هستند و نیستند؟
