بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
شب همان شب که سفر مبدأ دوران می‌شد
خط به خط باور تقویم، مسلمان می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
خزان پژمرد باغ آرزو را
«گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را»
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
وادی به وادی می‌روم دنبال محمل
آهسته‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل
شبی که بر سر نی آفتاب دیدن داشت
حدیث دربه‌دری‌های من شنیدن داشت
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
