روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
حاج قاسم سلام! آمده‌ام،
با خودت راهی نجف بشوم
ایستاده کنار مردم شهر
چون همیشه صمیمی و ساده
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
این خبر سخت بود، سنگین بود
تا شنیدیم، بی‌قرار شدیم
باز در گوش عالم و آدم
بانگ هل من معین طنین انداخت
شد چهل روز و باز دلتنگیم
داغمان تازه مانده است هنوز
هم‌نوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
ای خداجلوه و نبی‌مرآت
مرتضی‌خصلت و حسین‌صفات
صبحِ تقویم گفت یا زهرا
همه هستی‌م گفت یا زهرا
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
دل اگر تنگ و جان اگر خسته‌ست
گاه گاهی اگر پریشانیم
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجه‌های بی‌رحمیم
ما همه از تبار سلمانیم
با علی مانده‌ایم و می‌مانیم
