کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
مگر اندوه شب‌های علی را چاه می‌فهمد؟
کجا درد دل آیینه‌ها را آه می‌فهمد؟
لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست
طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست
دوباره سهم زینب کرده غم، بیمارداری را
دل خون را، نگاه مضطرب را، بی‌قراری را
به مسجد می‌رود یا سمت قربانگاه می‌آید؟
چرا از هر طرف امشب نسیم آه می‌آید؟
چو بر آیینۀ خورشید می‌شد بغض شب پیدا
به نبض سینۀ مهتاب دیدم تاب و تب پیدا
دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید
مسیرش پیچ در پیچ است و با تأخیر می‌آید
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمی‌آید
دلم می‌خواهد اما آه... از من برنمی‌آید
به قرآنی که داری در میان سینه‌ات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
همه از هر کجا باشند از این راه می‌آیند
به سویت ای امین‌الله خلق‌الله می‌آیند
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
چرا چون شعله در شولای تن بر خویش پیچانی؟
به آن موجی که از دریا جدا افتاده می‌مانی
نشاط انگیز نامت می‌نوازد روح عطشان را
تو مثل چشمه‌ای! نوشیده و جوشیده انسان را
تو را تا دیده‌ام محو جمال کبریا دیدم
تو را غرق مناجات خدا، از خود رها دیدم
به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را
به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را
خدا می‌خواست تا تقدیر عالم این چنین باشد
کسی که صاحب عرش است، مهمان زمین باشد
