فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد
می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
خوش وقت کسی که عبرت‌اندیش شود
آگاهی او بیشتر از پیش شود
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
ای نفس! تو را نمازِ خجلت‌باری‌ست
هر رکعت تو، منت بی‌مقداری‌ست
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی
فروغ چشم حبیبی و چلچراغ هدایی
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
ای آن‌که نور عشق و شرف در جبین توست
روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
ای صفای حرم یار! کجای حرمی؟
حرم از عطر تو سرشار! کجای حرمی؟
«یا صاحبی فی وحدتی» یاور ندارم
با تو ولی باکی از این لشکر ندارم
چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت
به کعبه رفتم و زآن‌جا هوای کوی تو کردم
جمال کعبه تماشا به یاد روی تو کردم...
خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
دانی که چرا مثل گُل افروخته‌ای؟
هم ساخته‌ای با غم و هم سوخته‌ای؟
آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
