بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمی‌شود که پدر باشی و همیشه بخندی
خم می‌شوم تا گام‌هایت را ببوسم
بگذار مادر جای پایت را ببوسم
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
چقدر دیر رسیدی قطار بی‌تو گذشت
قطار خسته و بی‌کوله‌بار، بی‌تو گذشت
شب مانده است و شعلۀ بی‌جان این چراغ
شب شاهد فسردنِ تنهاترین چراغ
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
چشم وا کن اُحُد آیینهٔ عبرت شده است
دشمن باخته بر جنگ مسلط شده است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
