جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را
گم کرده چنان شب‌زدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
چشمان جهان محو تماشایت بود
ایثار چکیده‌ای ز تقوایت بود
طوفان خروش و خشم ما در راه است
سوگند به آه، عمرتان کوتاه است
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
خونت سبب وحدت و آگاهی شد
این خون جریان ساخت، جهان راهی شد
یک عمر دلم غصۀ مولا خورده‌ست
تا حکم شهادت من امضا خورده‌ست
یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
ای تیر مرا به آرزویم برسان
یعنی به برادر و عمویم برسان
از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
باید دل خود به عشق، پیوند زدن
دم از تو، تو ای خون خداوند! زدن
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید
در دشت بلا که خاک از خون تَر بود
یک باغ پر از شکوفهٔ پرپر بود
