جهان در حسرت آیینه ماندهست
گرفتار غمی دیرینه ماندهست
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
خوش آن عاشق که در رازش تو باشی
همه سوز و همه سازش تو باشی
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با همزبانش
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
زبان با نام زهرا خو گرفتهست
گل یاس آبرو از او گرفتهست
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید
چه سنگین است درد و ماتم تو
مگر این اشک باشد مرهم تو
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
گلی دور از چمن بر شانۀ توست
بهاری بیوطن بر شانۀ توست
کمی بشتاب، باران تشنه ماندهست
دل آیینهداران تشنه ماندهست
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
رباب است و خروش و خستهحالی
به دامن اشک و جای طفل خالی