این لیلۀ قدر است که در حال شروع است
ماه است و درخشنده‌تر از صبح طلوع است
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
خدا نوشت به اسم شما سپیده‌دمان را
و آفرید به نام شما زمین و زمان را
باغ اعتبار یافت ز سیر کمالی‌ات
گل درس می‌گرفت ز اوصاف عالی‌ات
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
هر نسیمی خسته از کویت خبر می‌آورد
چشم تر می‌آورد، خونِ جگر می‌آورد
قلم چگونه گذارد قدم به ساحت تو
توان واژه کجا بود و طرح صحبت تو
نور با آینه وقتی متقابل باشد
ذره کوچک‌تر از آن است که حائل باشد
تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد
شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد
جامعه، دوزخی از مردم افراطی بود
عقل، قربانی یک قوم خرافاتی بود
تو کیستی که ز دستت بهار می‌ریزد
بهار در قدمت برگ و بار می‌ریزد
صبح طلوع زهر‌ۀ زهرا رسیده است
پایان ظلمت شب یلدا رسیده است
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
ای یادگار آدم و ادریس، ای قلم
برکش قلم به صفحۀ تلبیس، ای قلم
اول دفتر به نام خالق اکبر
آن‌که سِزَد نام او در اولِ دفتر
یک چله انتظار به پایان رسیده است
پایان شام تیرۀ هجران رسیده است
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
بهار، سفرۀ سبزی‌ست از سیادت تو
شب تولّد هستی‌ست یا ولادت تو؟
