باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
حاجیان آمدند با تعظیم
شاکر از رحمت خدای رحیم
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری