کربلا
شهر قصههای دور نیست
چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند