حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
به سویت آمدهام جذبهای نهان با من
چه کردهای مگر ای شور ناگهان! با من؟
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمیشود که پدر باشی و همیشه بخندی
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی