چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی