سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزینسان دردسرها زیر سر دارد
ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
دور شد باز هم آن همدم و دمساز از ما
ماند در خاطرهاش آن همه پرواز از ما
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
به ایستادن، آن دم که سنگ میبارند
به کوه بودن، آن لحظهها که دشوارند
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
غریبم، جز تو میدانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت میزند اندوه من، جز تو خدایی نیست
تو از فریادها، شمشیرهای صبح پیکاری
که در شبهای دِهشَت تا سحر با ماه بیداری
سواری بر زمین افتاد و اسبی در غبار آمد
بیا ای دل که وقت گریۀ بیاختیار آمد
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
از بلبلان هماره پیام تو را شنید
گل، جامه چاک کرد، چو نام تو را شنید
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
زندان تیره از نفسش روشنا شده
صد یاکریم گاه قنوتش رها شده
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
اسلام جز به مهر تو جانی به تن نداشت
عصمت به غیر نام خدیجه سخن نداشت
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
سامرا، امشب مدینه میشود مهمان تو
آسمانها اشک میبارند بر دامان تو
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بیحد آمد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد