به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم