ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آنقدر، تا جان خود را یافتم
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بیخزان پیدا شد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست