دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر