دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
دوباره سرخه تموم دفترم
داره خون از چشای قلم میاد
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطرهای از باور ماست
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
زبان با نام زهرا خو گرفتهست
گل یاس آبرو از او گرفتهست
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
در مکتب عشق، آبروداری کن
هر مؤمن رنجدیده را یاری کن
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
شهر آینهدار میشود با یک گل
پروانهتبار میشود با یک گل
عهدیست که بستهایم، برمیخیزیم
با آنکه شکستهایم، برمیخیزیم
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطرآگین است
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
بینور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود