دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس