پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بیتو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم