زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر
غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر..
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست