حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
به سویت آمدهام جذبهای نهان با من
چه کردهای مگر ای شور ناگهان! با من؟
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمیشود که پدر باشی و همیشه بخندی
بهجز رحمت پیمبر از دری دیگر نمیآمد
ولو نجرانیان را تا ابد باور نمیآمد
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را
در سجدۀ خود شور این آیینهکاری را
هرچند درک ناقص تاریخ کافی نیست
در اینکه حق با توست اما اختلافی نیست
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی