شبیه آسمانیها هوای قم به سر دارم
نشانی از چهل اختر درون چشم تر دارم
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟
به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!
کسی از باغ گل آهسته مرا میخواند
تا صفا، تا گل نورسته مرا میخواند
باز در سوگ عزیزی اشکها همرنگ خون شد
وسعت محراب چون باغ شقایق لالهگون شد
آخر ای مردم! ما هم عتباتی داریم
کربلایی داریم، آب فراتی داریم
مثل شیرینی روحانی یک رؤیا بود
سالهایی که در آن روح خدا با ما بود
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
مثل گل بدرقه کردیم تنی تنها را
و سپردیم به خاک آن همه خوبیها را
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوش یاران خبر سوختنش آوردند
صبح خاکستر خونین تنش آوردند
آنقدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آنکه آخر، عشق را در بر کشیدی
چون لالۀ شکفته صفایی عجیب داشت
مثل شکوفه رایحهای دلفریب داشت
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
این دشت پر از زمزمۀ سورۀ نور است
این ماه مدینهست که در حال عبور است
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادند بیتو تارها آهنگ هجران را
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تقویم در تقویم
این فصلها سرشار باران تو خواهد شد
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا