پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است