از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
دسته‌گلها دسته‌دسته می‌روند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفان‌زادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
